Küçük Ayrıntılarda Hayat

Kimse yokken lise sıralarının en arkasına oturdunuz mu hiç, herkesin çantaları, kitapları, kalemleri dururken?

14:20'ydi saat... Güneş bulutların ardından ışıltabildiği kadar pencereden giriyordu, pencere arkamda. Ben en arka sırada tatlı bir şarkı dinlerken kafamı masaya koymuş halde oturuyordum. Kafamı kaldırdım, birbirine benzeyen sıralar, onların üstünde kitaplar, çantalar, bir kaç farklı eşya... Her biri bir şeyler anlatacak, oldukları yerde birden fırlayacak ve gidecek gibi. Masaların üstünde eskimiş yazılar, kiminin kendini kiminin aşkını ya da sevdiği bir kaç şeyi anlattığı yazılar... Onlarda konuşacaklar bıraksalar.

Karşıda duvara asılı bir takvim bana doğru dönmüş nispet yapar gibi. Günleri hızlıca geride bıraktığımızın acısını çıkarır gibi bakıyor. Bir kaç dünyevi dert var üstünde, sınav tarihleri. Onlarda alay ediyor...

14:30'du saat... Kafamı koyup tekrar kaldırmam... Dışarıda, arkamda hayatlar değişiyor, insanlar, hikayeler geçiyordu. Bir kız oturmuş okul bahçesine, kaldırıma kim bilir belki de dertlerini düşünüyordu öylece. Ağaçlarda böcekler geziniyor, kuşlar ötüyordu. Bir araba diğerine korna çalıyor, insanlar kısa bir bakışdan sonra devam ediyordu yollarına. Tekrar döndüğümde önüme az önceki hızlı hayata karşı hala aynı şeyler, aynı şekilde duruyordu. Takvim, kitaplar, birbirine benzeyen hafif yıpranmış sıralar, çantalar... Yine bir şeyler anlatacaklar, bıraksalar. Ama aynı şeyleri söyleyecekler yine...

Bir de ben vardım takvimin karşısında, ağaçların tepesinde, o dertli, tanımadığım kızın üstünde, bulutların altında, sıraların en sonunda. Öylece bakıyordum etrafa. Hala devam ediyordu o tatlı ezgili müzik kulaklarımda. Birden zil çaldı. Kulağımdaki ezgiler dağıldı, dertli kız ayağa kalktı, kuşlar başka yerlere uçtu, bulutlar dağılmaya başladı, herkes unuttu her şeyi. Bir de ben... Bıraktım kelimelerimi, sevdiğim şarkılarımı. Koydum tekrar kafamı, zamana aldırmadan kapadım gözlerimi. Derin bir nefes aldım. Bıraktım dertlerimi...