Sözcükler Bulur Duygularını...

Bir his... İnsanı gülüşlerinden, sevinçlerinden edecek kadar kuvvetli... Kalbinin yanında bir yumruk gibi saklı durur hani bazen. Tarif edemezsin. Nefes alırsın ama hissedemezsin. Kriz gibidir. Ama kriz değil. Derin bir nefesle geçeceğini zannedersin. Derin bir nefes... Geçmez. Terlersin. Derin nefes alışın devam eder. Beynini, kalbini meşgul eden bir şeyler vardır...

Kimi zaman yakalanır insanlar bu gibi vakalara. Garip bir düşünce girmiştir aklına ya da kalbin, için karmakarışıktır. Anlamadan derin nefesler alıp verirsin. Kendine bile itiraf edemezsin... Yanlış, yolunu şaşıran duygulardan bahsediyorum...

İnsanlar kalplerinde duyguları ve kişileri birlikte taşırlar. Göremediğimiz bir sınırları vardır hepsinin. Ancak bazen duygular ve kişiler karışır. Kalbinden taşar. Gövdenin tam ortasında hissedersin onları. Nefeslerin ardı arkası kesilmez. Geçmez... Sözcüklere dökülene kadar...

Tabuları yıkmak lazım bazen o duyguları atabilmek için. O duygular elbet yerini bulacak. İşte o an aldığın nefeslerin bir etkisi olacak... Sen bırak içindekileri dışarıya sor her şeyi... Mesela, "Neden yağmurlar benim üzerime yağıyor?" gibi...

"Lütfen, lütfen, lütfen, lütfen, lütfen, lütfen"
"Hayır, lütfen ısrar etme. Söyleyemem"
"LÜTFEN"
"Tamam..."
Ve derin bir nefes, rahatlatıcı...