Mutluluk Paylaşınca Gerçek

Gerçekten mutlu edecekmişiz gibi insanları, hep onları sevindirmek, bir tutam gülücük koparıp anılarına yer etmesi için çabalamak lazımmış gibi sevgi kavramını bir taraflarımızı yırtarcasına harcıyoruz. Sanki onlarsız hayat olmazmış gibi... Elbet dostlarsız bir hayat olmaz. Onlar hayatın dertleri dağıtma, mutluluğu çoğaltma köşeleridir. Ama bir bakmışsınız onlar bir süzgeçten geçip gitmiş. Siz hayatta minik noktalar olarak sallanmaya, kararlarınızla yollardan geçip yeni yerler keşfetmeye devam ederken yanınızdan sıyrılıp geçmişler. Onlara sorarsan kendi ellerinde değildi. Unutmuşlardı belki de bir şeylere dalıp bilinmez. Oysa mutluluğu paylaşırken çok da zor değildi insanları mutlu etmek. Bencillik çok mu çekici? Mutluluk paylaşınca gerçek olmaz mı? İnsanlar başkalarını mutlu etmeye çalışırken bunları hatırlamak bu kadar zor mu? 


Bu kişisel bir sitem değil. Tüm insanlar yollarında yürürken mutluluğu paylaştığı gerçek insanlar bulur. Sonra onlar mutlulukları toplayıp kaybolur. Tüm kızgınlığım o anıları unutup gidenlere.


Yine de mutluluk hep bulunacak eskilerde. Hepsi alıp başını gitmeyecek ya, elbet seninle hep kalanlar olacak...