Gülüşlerle Yaşayan Adamın Sıradan Anları

   İğrenç esprilerim var benim. Belki gülerler diye ağzımdan fırlattığım kelimeler var dostlarıma. Kimilerine gülüyorlar da. Kimileri kalıyor havada. Birkaç dalgayla geçiştiriyorlar. Ben bundan mutluluk duyuyorum. Mallığımdan değil. Ağzımdan çıkmadan önce iğrenç olacağını biliyorum elbet. Ama dalga geçerken dahi eğlenen dostlarınız varsa. Güzel yüzlerindeki o gülüşleri görmek insana mutluluk verir. En azından bana fazlasıyla veriyor. Kırıldığı anlar da olmuyor değil insanın. Ama eğlenmek dururken sürekli değişen dünyanın boklukları arasında bir de dostlara gönül kırmak olmaz.
   Geceleri odamın köşesine dayalı yatağıma uzandığımda kafama takılan binlerce şeylerden biriydi bu da. Hiç kimseyle paylaşmadığım şeylerden birini de yine hiç kimseyle paylaşmamış olmanın sessiz huzuruyla geçiriyorum bu geceyi de.
   Büyüdükçe zaman kavramının içine ediyorum sanki. Kaç zaman olmuş buralara kelimeler dökmeyeli. Her şeye yetişecek kadar zamanı da kalmıyor ki insanın. Onca biriken şeyi bir gecede boşaltmak olmaz. Tatlı bir parçayla veda edip uykuyla sonlandırmak lazım geceyi.     Asleep