Geçmişimdeki "ben"ler kimi zaman tanımadığım ve kıskandığım oğlanlara dönüşüyor. Özlüyorum anlarımı ve kıskanıyorum o anı yaşamakta olan geçmişi. Sevgilerini, gülüşlerini, yanındaki insanları...
Ne kahramanlarım vardı çocukluğumda, hiç güçleri yoktu. İçimde yaşarlardı. Zamanı gelen giderdi. Bir gün onları kaybettim. O gün özlemi fark ettim. Çocuktum. Büyüdüğümü kabullenmedim. Kahramanlarım yokken zamana yeniktim. Büyüdüm. Kimi zaman kendime yarattığım kahramanlar, zamanla adını unuttuğum insanlara benziyorlar artık.
Ve şimdi tek kahraman içimde yaşayan, küçük bir çocuk kahramanları olan...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Ne de güzel yazmışsın. Ben de özledim, geçmişi yaşayan içimdeki çocuğu. Bazı anlarda hayatta kahramanım yokken kendimi yalnız hissederim. Hep sonradan anlarım, kahramanların görünmezlik gücüne sahip olduğunu. Ve yeniden inanırım, inanmanın gücüne.
YanıtlaSilTeşekkür ederim. İnanmalı, umudunu kaybetmemeli ve bir gün o kahramanın gelişini bilerek beklemeli... Yani senin için tabi...
YanıtlaSil