Son Satırı Hikayenin...

Yorucu günlerin ardından odama çekilip koltuğuma öylece oturmak, mutluluk verici. Bütün gün gördüklerin, dinlediklerin, hissettiklerin seni yalnız yakalayıp yoklamayı öyle sever ki... Bütün gününü gözden geçirip, değiştirecekmiş gibi yorumlar yapmak, anı bırakmanın en güzel örneği belki de. Sonra biraz da geleceğe dair planlar yapılır ki bunler genelde plandan çıkıp hayale kayar...
Yine de anı yaşadığının farkına varmazsın, saatlerdir koltukta duran kıçının sıcaklığı seni alır yaza götürür. Zannedersin ki her şey bitmiş, rahatlık gelmiştir. Güzel günler vardır önünde. Eh ergenliği bitirmiş yeni genç profili, gözün açıkken daldığın uykudan uyanma vaktidir galiba. Çünkü güzel günler yarınlarda, yarınlarsa biraz uzaktardır. O kol kalınlığında kitapların arasına dönüp ne işe yaradığını anlamadın, geleceğini şekillendirecek sorulara bakma vakti...
Olmaz ki her ne kadar kafanı dağıtmaya çalışsan da. Bünye bırakmaz duygularını. Sen ellerinle tutarken kalemi, ayakların öylece sallanmaktadır. Sanma ki ritim tutar ayaklar. Onlar isyan etmeye çalışan organların ya da boşta kalan elinin ağızda dolanması mesela...
Sen bir şeyler hayal ederken, gerçeklerin bekler bir kenarda. Hikayelerin hiçbir zaman yer almaz hayallerinde. Belki birkaç kahraman gelir de yanına sokuluverir hayallerine. Hikayeleri düzeltmeye çalışırken biraz daha karalarsın bilmeden. Hayaller eskizdir. Ama sn bir türlü nerden başlayacağını bilemezsin. Sonra yeni bir hikaye yaratayım dersin uzakalara bakarak. Belki de en güzel hikayemi. Sonra bir ses gelir de yakınında irkilirsin o anda...
"Dur be oğlum daha bu hikaye bitmedi."
Şimdi düşünüyorum da loş ışıklı odamda, kıçımın sıcaklığından yaz hayalleri kurarken, bütün günün yorgunluğunu atmaya çalıştığım koltuğumda, geçmişi yorumlayıp, geleceği kurmaya çalışırken o anı bırakmak, hikayeni biraz gösterir aslında... Lise hikayeni sonlandırmaya bir adım kala, biraz gözlerinin dolmasına...