Hayatınızın sıradanlığını sevdiğiniz oldu mu hiç? Durakta oturmuş beklerken ya da arkadaşlarınızla yaptığınız o havadan sudan konuşmalar sırasında... Ben hep sevdim. Bu yüzdendir hayatımın sıradan olduğunu söylemem hiç...
Benim harika dostlarım var etrafımda. Aşkı en saf halleriyle yaşayan, en sıcak gülüşlere, en tatlı sohbetlere, en güzel hayallere sahip olan... Bir gün eksikse onlarla, o gün aslında yaşanılmayacak kadar kötüdür.
Eğer hayata gelmemin gerçekten bir amacı varsa bunun etrafımdakileri mutlu etmek ve güldürmek olduğuna inanıyorum, ki hayatım giren herkesi güldürebildim ben. Bundan sonra da bunu yapabileceğime inanıyorum. Hayattaki en büyük mutluluğum insanları en kötü hallerinde bile güldürebilmek. Gülebilmek...
İnsanları dinleyebilmek de hoş mesela. Onlara yardım edebilmek, onlarla aynı koşullarda durabilmek... Adsız kahraman olmak da güzel olsa gerek. Küçük kahramanlıklar yaparak büyümek... Reşit olduğumda ilk işim kan vermek olacak mesela. Tanımadığım biri insana yardım etmek ve bunu bilmek güzel olsa gerek. Ben de yeterince kan var zaten. Mesela yanaklarım hep kırmızı oluyor bu yüzden...
İnsanları seviyorum. Dostlarımı daha çok... Her zaman mutlu etmeye devam edeceğim ve yardım etmeye. Hani o en güzel film replikleri var ya konulara "cuk" diye oturan... İşte onlardan biri, ki bana yön veren...
"Mutluluk paylaşınca gerçektir."
Dostlarıma, sevdiklerime ve insanlara...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder