2 Temmuzdan Kalma Bir An

Hayatımıza dair bazı görüntüler vardır, sadece kendimize özel olduğunu düşündüğümüz. Güneşin batışı, dalgaların kıyıya vurması, kumda yürürken ayağınızda hissettiğiniz yumuşaklık... Buna benzeyen daha milyonlarca görüntü, his, duyu...

Bugün öyle bir görüntü yakaladım ki sevdiklerimi yanımda istedim. Arkadaşlarımı, dostlarımı, eski aşklarımı. Güneş denize vuruyordu. İnsanların gülüşleri çok netti. Herkes dertlerini suda boğuyormuş gibi neşeliydi. Kumsalda müzik dinleyerek uzanmıştım. Güneşi çok sevmeme rağmen gölgedeydim. Ufka doğru döndüm. İki farklı mavi tonun buluşması, hoştu. Her zamankinden güzel. "Aşık mı oldum acaba?" diye sordum kendime. Güldüm sonra. Nasıl olabilirdim ki bir anda. Saçma geldi bu soru. Bırakmak istemiyordum bu anı. Zamanı durdurup bir ömür bu görüntüyü izlemek istedim. Sonra olduğum yerde uyuyakaldım. Harika bir rüya gördüm. Heyecanla uyandım. Birilerine anlatmak istiyordum. İşte o an etrafıma baktım. Arkadaşlarıma, dostlarıma, eski aşklarıma. Kimseyi bulamadım. Oysa rüyam çok değerliydi. Hayal kırıklıkları arasında unuttum onu da...

Anladım ki insanlar dertleri uğruna değerlerini kaybedebiliyor. Bu yüzdendir o gün hayal kırıklıklarımı hırslarımla ufka kadar fırlatmak ve boğulmalarını düşünmek istedim...